Przeprowadzka

Szanowni Państwo,

niniejszym informuję, iż dalsza część tego bloga będzie prowadzona pod innym adresem. Oczywiście, dotychczasowa zawartość została również przeniesiona pod ten inny adres. Powód takiego posunięcia nie jest oczywisty, ale pod jakimś względem zrozumiały; przestało mi się tu podobać. Wiele funkcji  nie rozumiałem, z wieloma mi się nie układało, coś co chciałem, żeby lepiej wyglądało, pokazywało mi środkowy palec. Wynająłem fachowca FreshWebPL i BLOGI.pro, prawda, a ten od początku i od nowa poukładał co trzeba.

Reasumując i rekapitulując, przeprowadzka nastąpiła do tego miejsca:
www.bookbeergeek.pl

si ja.

Fabien Nury (scenariusz), Brüno (rysunki) – „Tyler Cross. Black Rock”

Pierwsza część perypetii Tylera Crossa pochłonęła mnie całkowicie.

Z czymś takim jeszcze nie miałem do czynienia. Do konwencji czarnego kryminału dodano prostą, mało realistyczną kreskę, niemal wyjętą z Lucky Lucka. Tytułowy Tyler Cross ma szczękę jak odpad z fabryki łopat, a np. facjata szeryfa Black Rock wygląda jak przycisk do papieru ze zbyt szeroką podstawą aby się zmieścił na biurku.

Krzysztof Domaradzki – „Detoks”

Kiedy zobaczyłem tę okładkę dostałem odruchu wymiotnego. Ileż takich dennych okładek teraz się pojawia. Wszystko na jedno kopyto. Potem czytam opis, że znowu wypalony policjant, znowu alkoholik i znowu samotny po rozwodzie. No dobra, myślę, jakoś może przebrnę prze te pierwsze strony i zobaczymy.

Krzysztof Potaczała – „Bieszczady w PRL-u 2”

„Bieszczady w PRL-u 2” Krzysztofa Potaczały to zbiór krótkich historycznych reportaży i wspomnień z okresu, kiedy Bieszczady po akcji „Wisła” stopniowo zaczęły wracać do życia, chociaż to określenie w kontekście Bieszczadów jest bardzo na wyrost. Powojenny okres tych okolic jest dla mnie fascynujący. Rozgrzewa moją wyobraźnię do białości;

Margaret Atwood – „Opowieść podręcznej”

Trochę za długo mnie tutaj nie było, bo już pozapominałem co się gdzie naciska. Zaległości trzeba nadrobić, a zatem leci tutaj lektura z wakacji, co na uszach wówczas wylądowała.

Nie porwała mnie, a dlaczego, to już szczegółowo opisałem na Dzikiej Bandzie i nie będę się powtarzał. Chociaż nie, trochę się powtórzę wyjątkowo:

Aleksander Kaczorowski – „Ota Pavel. Pod powierzchnią”

Ota Pavel to był taki pisarz cicha woda. Skromny, pokorny, nie wadził nikomu. Ale kiedy rąbnął reportaż, albo opowiadanie to czapki z głów, szczęki z podłogi, a gacie z kolan. Nikt tak nie pisał jak on. Jedyny i niepowtarzalny styl. 

Jerzy A. Wlazło – „Kot Syjonu”

Książka wydana w 2011 roku i niesłusznie zapomniana. Przeszła praktycznie bez echa, a moim zdaniem jest to pozycja obowiązkowa dla amatorów wrażeń literackich związanych z czarnym kryminałem spod znaku Raymonda Chandlera.

Juan Díaz Canales (scenariusz) i Juanjo Guarnido (rysunki) – „Blacksad. Arktyczni”

Drugi tom cyklu.

Świetny komiks. Stylowy czarny kryminał, w którym praktycznie nie ma pozytywnych postaci. Każdy ma coś za kołnierzem. Intryga bardzo zgrabna i wciągająca. Postacie przedstawione po mistrzowsku; głęboko i charakternie, od każdego bije autentyzm. I w tym aspekcie, wydaje mi się, pokazuje swą siłę zastosowany tu antropomorfizm, poprzez nadanie ludziom wizerunku i cech określonego zwierzęcia. Genialny zabieg, w którym autorzy poruszają się jak ryba w wodzie.

Marcin Wroński – „A na imię jej będzie Aniela”

Marcin Wroński to czołówka polskiego kryminału, jak i w ogóle polskiej literatury popularnej. Mogłem się o tym przekonać po raz trzeci. Jego „A na imię jej będzie Aniela” to książka wybitna. Przekracza ramy typowego retro kryminału. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Wielu domorosłych pisarzy kryminalnych może panu Wrońskiemu buty czyścić.

Jason Aaron (scenariusz) i R.M. Guéra (rysunki) – „Skalp. Tom czwarty”

Ten tom na tle poprzednich jest bardziej stonowany, jeżeli chodzi o śledztwo i zwroty akcji. Mimo, iż tych ostatnich nie brakuje, bardziej poświęcony jest wewnętrznym rozterkom bohaterów, zmianom jakie w nich zachodzą, uczuciom i zaufaniu ich łączącym, a jednocześnie o podszytym tam rozczarowaniu, fałszu i zdradzie.