Marcin Wroński – „A na imię jej będzie Aniela”

Marcin Wroński to czołówka polskiego kryminału, jak i w ogóle polskiej literatury popularnej. Mogłem się o tym przekonać po raz trzeci. Jego „A na imię jej będzie Aniela” to książka wybitna. Przekracza ramy typowego retro kryminału. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Wielu domorosłych pisarzy kryminalnych może panu Wrońskiemu buty czyścić.

Cezary Łazarewicz – „Elegancki morderca”

Reportaż o pierwszym powojennym seryjnym mordercy Władysławie Mazurkiewiczu. Niezwykle wciągająca historia, bo facet był przedziwny. Czuć w tekście, że osobowość Mazurkiewicza fascynowała Autora. Oczywiście fascynację rozumiem jako próbę zgłębienia motywów postępowania zabójcy. I próba ta wyszła panu Łazarewiczowi bardzo udanie.

Więcej o tej książce pisałem, oczywiście, na Dzikiej Bandzie.

Remigiusz Mróz – „Kasacja”

Remigiusz Mróz jako autor poczytnych kryminałów od jakiegoś czasu mnie bardzo intryguje ze względu na nietuzinkową ilość wydawanych książek oraz ogromną ilość oddanych fanów. Do tej pory nie miałem okazji poznać niczego co napisał. Teraz jest ten pierwszy raz. Trafiło na „Kasację”.

Dan Simmons – „Hyperion”

Czułem się lekko zdziwiony zakończeniem powieści, bo oczekiwałem jakiegoś bum! Przynajmniej takiego jak z odpustowego korka. A tu jakby kapiszon pstryknął. To było pierwsze wrażenie. A potem zawstydziłem się moich oczekiwań.

Krzysztof A. Zajas – „Z otchłani”

Jestem pod ogromnym wrażeniem. Trzecia część „Trylogii grobiańskiej” jest najlepsza z tego cyklu. Od samego początku do samej końcowej literki trzyma wysoki poziom.

Temat z jakim zmierzył się Krzysztof A. Zajas nie jest łatwy. Chodzi o morderstwa księży, którzy podejrzewani są o pedofilię. Wystarczyłoby gdyby Autor skupił się tylko na samej zagadce kryminalnej, a już wyszedłby dobry, surowy kryminał. Jednak pan Zajas przyzwyczaił nas z poprzednich części, że płasko nie będzie. Wchodzimy głęboko w temat.