Margaret Atwood – „Opowieść podręcznej”

Trochę za długo mnie tutaj nie było, bo już pozapominałem co się gdzie naciska. Zaległości trzeba nadrobić, a zatem leci tutaj lektura z wakacji, co na uszach wówczas wylądowała.

Nie porwała mnie, a dlaczego, to już szczegółowo opisałem na Dzikiej Bandzie i nie będę się powtarzał. Chociaż nie, trochę się powtórzę wyjątkowo:

Marcin Wroński – „A na imię jej będzie Aniela”

Marcin Wroński to czołówka polskiego kryminału, jak i w ogóle polskiej literatury popularnej. Mogłem się o tym przekonać po raz trzeci. Jego „A na imię jej będzie Aniela” to książka wybitna. Przekracza ramy typowego retro kryminału. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Wielu domorosłych pisarzy kryminalnych może panu Wrońskiemu buty czyścić.

Anna Kamińska – „Simona. Opowieść o niezwyczajnym życiu Simony Kossak”

Jedna z lepszych biografii, które przeczytałem, a raczej wysłuchałem w postaci ciepłego głosu Kingi Preis. Dużo wrażeń, a nawet wzruszeń. Więcej zawarłem na Dzikiej Bandzie, a trzeba przyznać, że opisałem się, bo mnie wzięła ta książka mocno.

Jakub Żulczyk – „Wzgórze Psów”

To pierwsza książka Jakuba Żulczyka, którą przeczytałem. Moja przygoda z nią miała dziwny smak. Trochę kwaśny, cierpki, ale w ten sposób, że nie można przestać, aby kolejnych zdań nie posmakować; piecze w język, ale jak już przestaje, to czegoś brakuje.

Remigiusz Mróz – „Kasacja”

Remigiusz Mróz jako autor poczytnych kryminałów od jakiegoś czasu mnie bardzo intryguje ze względu na nietuzinkową ilość wydawanych książek oraz ogromną ilość oddanych fanów. Do tej pory nie miałem okazji poznać niczego co napisał. Teraz jest ten pierwszy raz. Trafiło na „Kasację”.

Tomasz Sekielski – „Zapach suszy”

Moim zdaniem pomysł, aby Autor czytał swoją książkę nie był dobrym pomysłem. Pan Tomasz Sekielski ma wyrazisty męski głos i wszystko byłoby dobrze, gdyby taki pozostał przez wszystkie linijki jego książki. Niestety, momentami lektor-autor próbował wchodzić w role aktorskie;

Szczepan Twardoch – „Król”

Przygryzam dolną wargę, bo nie wiem jak zacząć. Nie wiem jak zacząć, bo właściwie nie wiem jak opowiedzieć o tej książce. Nie wiem jak opowiedzieć o tej książce, bo brak jest w niej jakiegoś ukierunkowanego ciężaru. O czym ona jest? Czy niesie za sobą jakieś przesłanie? Jakie jest clou tej opowieści? Hm…

Leopold Tyrmand – „Zły”

Prawie 40 godzin. Tak długiego audiobooka to jeszcze nie słuchałem. Chyba nawet „Don Kichot” był krótszy. Rekordy rekordami, ale książka, powiem szczerze zaskoczyła mnie. Czym? Swoją wszechstronnością.

Marcin Ciszewski – „Mróz”

„Mróz”. Mróz to teraz popularne nazwisko w rodzimej literaturze kryminalnej, ale póki co jakoś mnie do niego nie ciągnie i jak na razie jestem z tego wąskiego marginesu, który nic mrozowego nie czytał. Natomiast takiego „Mrozu” nie chciałem przepuścić. Od dawna czaiłem się na Ciszewskiego i w końcu się udało. Audiobook z promocji orlenowskiej, 14 godzin słuchania, mój ulubiony lektor, czyli Krzysztof Banaszyk (był narratorem w „Ojcu Chrzestnym”), czego chcieć więcej? Okazja jakich mało. Słuchawki na uszy i wio.

Mario Puzo – „Omerta”

„Omerta” to trzecia książka Mario Puzo, którą przeczytałem uszami. Książka wydana już po śmierci Autora. Wpisuje się w temat sycylijskiej mafii, który po „Ojcu Chrzestnym”, „Sycylijczyku” i „Ostatnim Donie” (którego nie czytałem) stał się rozpoznawalną marką Puzo. Nie licząc scenariuszy do wszystkich trzech filmowych części „Ojca chrzestnego”.